Tento týden jsme mohli prohlásit za oficiálně zahájenou sezónu zimních nemocí. Už od minulého týdne Eliška trošku pokašlávala, občas kýchla, ale jinak se zdála být pořád v docela dobré formě. Až ve středu... Už ráno jsem měl pocit, že je nějaká teplá, ale pomyslel jsem si jen, že se asi tak zahřála v posteli, a odvezl ji do školy. Ale už asi za hodinu ze školy volali, že Eliška má 38,7, ať pro ni přijedu. Naštěstí dopoledne neučím, takže jsem jen sedl do auta a jel - nejdřív do školy, potom hned s Eliškou k paní doktorce. Paní doktorka pravila, že musíme dát antibiotika, a jeli jsme domů. První dva dny byly těžké - horečky, Ela špatně spala, plakala. Teď už je to lepší - teploty už ani neměříme, Ela je pořád aktivnější a veselejší. Ale pořád nemá moc velkou chuť k jídlu a večer bývá už hodně unavená. Nu což, čekali jsme to, dříve či později. I tak vydržela Ela zdravá docela dlouho - od začátku školního roku skoro dva měsíce. To je docela úspěch...
niedziela, 25 października 2015
wtorek, 6 października 2015
Třikrát na Malém princi
Během posledního měsíce byla Eliška třikrát v kině, a to pokaždé na stejném filmu - Malý princ. Trochu jsme se báli, jestli se jí to bude líbit a také jestli se to bude líbit nám, protože nejnovější adaptace je docela odlišná od knihy. No, film se Elišce líbil. Nicméně všechno to bylo složitější. Takže po pořádku:
Poprvé se vydala Ela na Malého prince někdy koncem srpna - už si přesně nepamatuji kdy, bylo to se mnou čili s tatínkem, maminku jsme tenkrát nechali doma, aby si odpočala :) Eliška se strašně těšila, pamatuji si úplně přesně, jak do kina téměř běžela! Na počátku filmu byla neklidná, ale pak se dívala se zájmem. Nevadilo jí, že se film liší od knížky, protože knížku neznala (a dodnes nezná). Mně to, přiznám se, trochu vadilo, protože film vlastně není příběhem malého prince, ale malé holčičky.
Holčička se musí pořád učit, protože její maminka pracuje v nadnárodní firmě a naplánovala holčičce život na mnoho let dopředu. Holčičce to nejdřív nijak zvlášť nevadí, ale pak se seznámí s takovým srandovním sousedem a pozná, že v životě jsou i jiné věci než učení...
Nicméně děj filmu zde nebudu líčit. Důležité je že Eliška se dívala na film se zájmem, ovšem někdy po polovině najednou prudce zneklidněla a začala ukazovat, že máme jít pryč. Samozřejmě jsem se snažil ji přemluvit, abychom zůstali, doufal jsem, že ji to přejde, ale ona vytáhla nejsilnější kartu - ukázala gesto "chce se mi na záchod." Tak jsme šli - a nějak jsme se ztratili v útrobách multikina, takže jsme se už pak ani nemohli vrátit. Že se záchod ukázal být výmluvou, snad ani nemusím dodávat.
Když jsme se ale vrátili domů, Eliška nadšeně referovala o filmu a také v následujících dnech často vzpomínala na "holčičku v pohádce, na kterou jsme se dívali." Proto jsem se nakonec rozhodl, že zkusíme jít na Malého prince ještě jednou - třeba se napodruhé podaří krizi překonat, možná krize ani nepřijde - a dodíváme se až do konce. Nicméně krize opět přišla, a to ve stejném momentu filmu jako poprvé. Tentokrát jsem byl lépe připraven, v útrobách multikina jsme se neztratili, ale Eliška návrat na sál rezolutně odmítla. I napodruhé jsme se tedy vrátili domů, aniž jsme věděli, jak to dopadlo. Pak byla dlouhá přestávka (dva nebo tři týdny), ale Eliška na holčičku nezapomněla. A tak se nakonec vydala na film ještě potřetí. Tentokrát s maminkou - a vydržela až do konce! Malý princ se teď zařadil mezi její oblíbené pohádky - pravda, ten předělaný, holčičkový, ne opravdový. Ale hlavně že má Ela radost...
Poprvé se vydala Ela na Malého prince někdy koncem srpna - už si přesně nepamatuji kdy, bylo to se mnou čili s tatínkem, maminku jsme tenkrát nechali doma, aby si odpočala :) Eliška se strašně těšila, pamatuji si úplně přesně, jak do kina téměř běžela! Na počátku filmu byla neklidná, ale pak se dívala se zájmem. Nevadilo jí, že se film liší od knížky, protože knížku neznala (a dodnes nezná). Mně to, přiznám se, trochu vadilo, protože film vlastně není příběhem malého prince, ale malé holčičky.
Holčička se musí pořád učit, protože její maminka pracuje v nadnárodní firmě a naplánovala holčičce život na mnoho let dopředu. Holčičce to nejdřív nijak zvlášť nevadí, ale pak se seznámí s takovým srandovním sousedem a pozná, že v životě jsou i jiné věci než učení...
Nicméně děj filmu zde nebudu líčit. Důležité je že Eliška se dívala na film se zájmem, ovšem někdy po polovině najednou prudce zneklidněla a začala ukazovat, že máme jít pryč. Samozřejmě jsem se snažil ji přemluvit, abychom zůstali, doufal jsem, že ji to přejde, ale ona vytáhla nejsilnější kartu - ukázala gesto "chce se mi na záchod." Tak jsme šli - a nějak jsme se ztratili v útrobách multikina, takže jsme se už pak ani nemohli vrátit. Že se záchod ukázal být výmluvou, snad ani nemusím dodávat.
Když jsme se ale vrátili domů, Eliška nadšeně referovala o filmu a také v následujících dnech často vzpomínala na "holčičku v pohádce, na kterou jsme se dívali." Proto jsem se nakonec rozhodl, že zkusíme jít na Malého prince ještě jednou - třeba se napodruhé podaří krizi překonat, možná krize ani nepřijde - a dodíváme se až do konce. Nicméně krize opět přišla, a to ve stejném momentu filmu jako poprvé. Tentokrát jsem byl lépe připraven, v útrobách multikina jsme se neztratili, ale Eliška návrat na sál rezolutně odmítla. I napodruhé jsme se tedy vrátili domů, aniž jsme věděli, jak to dopadlo. Pak byla dlouhá přestávka (dva nebo tři týdny), ale Eliška na holčičku nezapomněla. A tak se nakonec vydala na film ještě potřetí. Tentokrát s maminkou - a vydržela až do konce! Malý princ se teď zařadil mezi její oblíbené pohádky - pravda, ten předělaný, holčičkový, ne opravdový. Ale hlavně že má Ela radost...
poniedziałek, 5 października 2015
Pyza na polskich dróżkach
vel Elka w Tatrach.
Przede wszystkim przepraszam za długą nieobecność. Jak wspominał Elowy Tata, właściwie trudno powiedzieć dlaczego zamilkliśmy. Czy dlatego, że zrobiło się zwyczajnie i po prostu dzień goni dzień? Czy brak inwencji? Zmęczenie materiału? Tym bardziej dziękujemy tym, którzy w tym czasie dopytywali się o Elkę. Przesyłamy Wam uśmiechy i zapraszamy serdecznie na dzisiejszy odcinek turystyczny.
Dała czadu pannica! Po przecudnym ostatnim weekendzie Mademoiselle ma w nogach zejście z Gubałówki i kawał Drogi nad Reglami (od Kalatówek po Dolinę Białego)! Pokonany smok niepełnosprawności leży na łopatkach i skamle o litość!
Czy jakoś tak mógłby brzmieć propagandowy tytuł relacji z turystycznych szlaków Mademoiselle? Do tego słoneczna ilustracja wyczynu, np. taka:
I hip hip hurra?
Może nie całkiem słowo w słowo, ale w sumie tak. Bo choć rzeczywistość nie do końca jest taka cukierkowa jak powyżej (Ela w nogach sporo kilosów ma, ale co rodzice w ramionach, na barkach i w plecach to ich) to przecież było bardzo przyjemnie. Przede wszystkim Ela nie odrzuca naszych szalonych pomysłów o ganianiu po wybojach i daje się namówić na wędrówki. Trzeba jej naturalnie pomagać, chodzić sama umie przecież tylko po płaskich, ubitych powierzchniach. Po leśnych i górskich drogach chodzi minimum za jedną rękę, często za dwie lub dodatkowo podtrzymywana pod pachami. Kamienie i korzenie często wymagają asekuracji dwóch osób. Sporo ją nosimy, jednak chyba nie więcej niż 1/3 trasy. Czasy na trasach mnożymy przez 1,5-2, a najlepiej by było wszystkie zapisy przerobić na "cały dzień". Jak filozoficznie stwierdził Elusiowy Tata, trzeba po prostu umieć czytać przewodniki. Jeśli dajmy na to, pisze "przygotujmy się, że będzie troszkę trudniej", dla nas to oznacza "będzie bardzo stromo", a sformułowanie "To dość łatwa trasa" należy w naszym przypadku rozumieć "Orla Perć" :)
Innymi słowy smok niepełnosprawności nie leży i nie skamle, ale też nie trzyma nas w jaskini zionąc ogniem, tylko włóczy się z nami i jest w sumie coraz bardziej oswojony.
Przede wszystkim przepraszam za długą nieobecność. Jak wspominał Elowy Tata, właściwie trudno powiedzieć dlaczego zamilkliśmy. Czy dlatego, że zrobiło się zwyczajnie i po prostu dzień goni dzień? Czy brak inwencji? Zmęczenie materiału? Tym bardziej dziękujemy tym, którzy w tym czasie dopytywali się o Elkę. Przesyłamy Wam uśmiechy i zapraszamy serdecznie na dzisiejszy odcinek turystyczny.
Dała czadu pannica! Po przecudnym ostatnim weekendzie Mademoiselle ma w nogach zejście z Gubałówki i kawał Drogi nad Reglami (od Kalatówek po Dolinę Białego)! Pokonany smok niepełnosprawności leży na łopatkach i skamle o litość!
Czy jakoś tak mógłby brzmieć propagandowy tytuł relacji z turystycznych szlaków Mademoiselle? Do tego słoneczna ilustracja wyczynu, np. taka:
 |
| Pyza nad Reglami |
Może nie całkiem słowo w słowo, ale w sumie tak. Bo choć rzeczywistość nie do końca jest taka cukierkowa jak powyżej (Ela w nogach sporo kilosów ma, ale co rodzice w ramionach, na barkach i w plecach to ich) to przecież było bardzo przyjemnie. Przede wszystkim Ela nie odrzuca naszych szalonych pomysłów o ganianiu po wybojach i daje się namówić na wędrówki. Trzeba jej naturalnie pomagać, chodzić sama umie przecież tylko po płaskich, ubitych powierzchniach. Po leśnych i górskich drogach chodzi minimum za jedną rękę, często za dwie lub dodatkowo podtrzymywana pod pachami. Kamienie i korzenie często wymagają asekuracji dwóch osób. Sporo ją nosimy, jednak chyba nie więcej niż 1/3 trasy. Czasy na trasach mnożymy przez 1,5-2, a najlepiej by było wszystkie zapisy przerobić na "cały dzień". Jak filozoficznie stwierdził Elusiowy Tata, trzeba po prostu umieć czytać przewodniki. Jeśli dajmy na to, pisze "przygotujmy się, że będzie troszkę trudniej", dla nas to oznacza "będzie bardzo stromo", a sformułowanie "To dość łatwa trasa" należy w naszym przypadku rozumieć "Orla Perć" :)
Innymi słowy smok niepełnosprawności nie leży i nie skamle, ale też nie trzyma nas w jaskini zionąc ogniem, tylko włóczy się z nami i jest w sumie coraz bardziej oswojony.
Subskrybuj:
Posty (Atom)