Martusia w bibliotece

Mademoiselle J. jest wielką fanką słowa pisanego. Uwielbia literki, kocha kiedy jej się czyta, nieustannie każe sobie czytać, i – był już taki w tej rodzinie przypadek – musi mieć czasami ograniczany dostęp do lektur. Czytelnictwo Eli to cały osobny rozdział, w którym – nie przesadzam – trochę jak w lustrze odbija się jej życie. Słynne „powiedz mi, a powiem Ci” w tym przypadku naprawdę sprawdza się świetnie.

Kilka migawek:

Zaczytany do nieprzytomności wielki tom Tuwima, w którym „Rzepka” przechodziła już milion reanimacji przy pomocy taśmy klejącej, a wcześniej – z konieczności oddana już na przemiał – „Lokomotywa”, świadczą o fiksacjach i są świadkami licznych autostymulacji, ale mają też wielkie zasługi w ćwiczeniu pamięci. Kolejność wagonów i osób wyciągających jadalny korzeń Elka ma w małym palcu. Ćwiczy to już w końcu kilka lat…

Rzepka nigdy nie poszła w odstawkę, ale po jakimś czasie nadszedł długi okres fascynacji księżniczkami, książętami, syrenkami i całym tym magicznym światem. Z czasem doczłapały, japońskie na razie, muminki. Młody książę śnił nam się po nocach, a tata po czesku recytował go przez skype, gdy Ela była ze mną na turnusie w Bydgoszczy…

Od niedawna kolejna nowość – powiastka realistyczna. Ela otóż zainteresowała się książeczkami o dziewczynkach. Na pierwszy ogień poszła Heidi, ciekawe było to, że Eli podobały się tylko rozdziały, w których Heidi była kilkulatką. A teraz dołączyła belgijska „Martusia”. Martusia ma podobne do Eli blond kucyki, jeździ na koniku i robi różne dziecinne rzeczy, z którymi córunia wyraźnie się utożsamia, bo wskazuje palcem i głośno kwicząc, pokazuje na siebie. Nie trzeba być znawcą Makatonu, żeby zrozumieć: „Ja też jeżdżę na koniku! Ja! Ja! Ja! Ja, Ela.” 

 

kolaż ze zdjęć z Internetu (są to te książki, które Ela czyta)