Kilka zdjęć…

…których w ostatních dniach nie udało nam się zrobić: Elka w co najmniej o dziesięć numerów za dużych kaloszach po prababci i pod równie wiekowym parasolem tupie radośnie w kałuży, a na niebie – wierzcie nie wierzcie – dwie tęcze: jedna wyraźna jak z dziecięcej malowanki, druga bardziej wypłowiała, ale jest – wszyscy widzimy; siedzi w wielkiej misie pełnej wody i z szalonym śmiechem wylewa sobie na głowę coraz to nowe kubełki wody; z lubością objada się leśnymi malinami; bez przyzwiązanych nóg, samodzielnie pokonuje na rowerze całkiem spory kawałek (ok. 10m?); gania na dwugodzinne spacery po lesie – jasne, że raczej za rączkę i w akompaniamencie licznych bajek (Nie ma bajki, nie idę! – nie musí mówić, żebyśmy zrozumieli ten przekaz, więc trzymamy się wersji Jest bajka – idę); umie pokazać po makatońsku dziadek i babcia (to dwugesty!) i twórczo je stosuje, wskazując nie tylko własnych prarodziców, ale też dziadków świnki Peppy, czym dowodzi zrozumienia przedmiotu i chęci dalszej nauki… Słodzę? Pewnie, że tak. Nawet lukruję i na wierzch kładę cały słój wisienek. Lubię to.